Nie mam pomysłu na tytuł

Ostatnie pogody nie rozpieszczają. Najpierw śnieg i ostry wiatr, teraz deszcz i topiący się śnieg. Przy takiej pogodzie Mały zostaje w chacie. :-( W związku z powyższym po południowej drzemce dopada go nuda i zaczyna się! Na początku niewinnie (oj, tam, to nic takiego, że w szafce kuchennej nie ma ani jednego garnka, a ja biegam po domu i szukam ich w zabawkach Młodego, pod stołem czy w innych interesujących miejscach, do tego są porysowane w środku kredkami), ale w miarę upływu czasu Ogrzyk zaczyna wymyślać i kombinować, a to oznacza kłopoty. Zaczyna się od biegania, hałasowania i wymyślania zabaw coraz bardziej „Zostaw! nie wolno!”. A potem zostaje już tylko kota. Kontakty między nimi to bardzo ciekawy temat obserwacji. Jak znajdę kiedyś chwilkę – muszę spisać, bo warto. ;-) Kiedy Ogrzyk się u nas pojawił, Kika, po początkowej obojętności z nutką zniecierpliwienia, poprzez fazę wychowywania Młodego przykładnym pacaniem łapką czy szczypaniem zębami (za wszystko i na wszelki wypadek), ewoluowała i obecnie łapa idzie w ruch w skrajnych przypadkach, za to coraz częściej nie reaguje na zaczepki, czy szorstką czułość Ogrzyka. To ja muszę wkraczać i bronić jej przed zakusami łobuziaka. Bo zabawy Ogrzyka bywają brutalne, choć sam nie zdaje sobie jeszcze z tego sprawy. I znalazł metodę na unikanie łomotu od koty – chowa dłonie pod pachy i pcha się na Kikę głową. :-) A ona w głowę i twarz Ogrzyka nie bije. Nigdy. Za to rozczulają mnie jej przymrużone ślepia, kiedy z lubością wącha główkę Małego. Jest bezbronna, a do tego nieziemsko ciekawska i nie może wytrzymać, żeby się nie przyłączyć, kiedy Ogrzyk się bawi. Bo Młody bawi się bardzo atrakcyjnie (jak dla koty) – te wszystkie ruchome zabawki, kredki, piłeczki, wleczone po podłodze szaliki czy przewody. No, nie można obojętnie siedzieć, kiedy tyle ciekawego dzieje się koło Ogrzyka.
A nawet jeśli Kika nie idzie do Ogrzyka, on prędzej czy później idzie do niej.
I wpycha się do niej (prawie na nią siada) na fotel, albo siada obok niej na wersalce. Tak czy owak muszę być czujna i ich pilnować.

Tu przyłapałam ich jak oglądali śnieg padający za oknem ;-)

A tutaj Ogrzyk wepchnął się do koty na fotel :-)


Ogrzyk w przyszły piątek kończy dwa lata.
DWA LATA!
Jak szybko zleciało. Jest coraz fajniejszy, coraz bardziej kochany i bystry. Nie ma dnia, żeby nie zaskoczył mnie czymś nowym. Okazuje się, że ma już swoje poczucie humoru – jeśli coś go śmieszy, rechocze zaraźliwie. Nie ma możliwości, żebym nie śmiała się razem z nim! Ale są też sytuacje, kiedy to ja rechoczę, a On się przyłącza chociaż nie bardzo wie o co chodzi.
Tak było dzisiaj. Byliśmy w łazience. Młody (jak zwykle) robił przegląd w szafce pod zlewem (ma tam kilka ulubionych „zabawek”). Dzisiaj zaczął od czopków. Wyjął pudełko, potrząsnął nim (lubi jak coś grzechocze), po czym próbował je otworzyć. „Nie otwieraj, to lekarstwo. Nie bawimy się lekami” – powiedziałam. Spojrzał na mnie, po czym otworzył usta i pokazał palcem do środka (zawsze tak robi, kiedy chodzi o jedzenie i picie. Nie wiedziałam, że skojarzy leki z buzią). „Nie, Misiu, te lekarstwa nie są do buzi tylko do pupy” – powiedziałam szybko (i bezmyślnie, jak się miało okazać za chwilę). Grzecznie odłożył pudełko do szafki i wyjął następne (gumki). Oczywiście też musiał sprawdzić czy grzechocze jak się nim potrząśnie. „Odłóż to pudełeczko, to tatusia” – powiedziałam (nie wdając się w szczegóły). Ogrzyk spojrzał na mnie, zawahał się sekundę, po czym padło pytanie „Aa?” i jego mały paluszek powędrował w okolice pupy. Zakrztusiłam się ze śmiechu. Mały na wszelki wypadek przyłączył się.

A poza tym?
Złapałam mega-doła. Czuję się rozczarowana i rozżalona. Ale nie będę się roztkliwiać i wysmęcać. Poradzę sobie - tylko to potrwa. Na szczęście nie mam czasu na pierdoły – jest Ogrzyk. I całe moje szczęście, że jest. Myślę, główkuję, kombinuję co zrobić, żeby było dobrze dla Ogrzyka, żeby nie wrócić do pracy tylko po to, żeby moja (pff) pensja poszła na nianię.
A na razie wchodzę do blogosfery, ale rzadko piszę – wolę czytać, co u innych.
I czekam na słońce. Na wiosnę. Niech się zazieleni!