Stara, a naiwna i głupia

Czuję się rozczarowana.
Na własne życzenie, bo jestem naiwna, stara i głupia (jak w tytule). Marzenia marzeniami, a życie brutalnie je weryfikuje i nie zawsze jest to miły koncert życzeń.
Nie wiem czemu ubzdurałam sobie, że wrócę do pracy na swoich warunkach, albo może zgodnie ze swoimi wyobrażeniami.
W marzeniach, albowiem, widziałam siebie jak to wracam radośnie do pracy, ale na pół etatu (chociaż z moją żenującą pensją absolutnie się to nie opłaca), pracuję sobie efektywnie od 8-ej do 12-ej, odprowadzam Ogrzyka do żłobka i odbieram sama, daję radę szybko dojechać i wrócić z pracy, a potem wszyscy są szczęśliwi…
Dziwne, ale kiedy teraz to piszę (i czytam CO piszę!) już mi się chce rzucić jakimś sarkazmem pod swoim adresem. Naiwności kobieca!
Wybrałam się na rozmowę zwiadowczą z dyrką. Było miło, krótko i treściwie. Nie znam żadnych konkretów ani dat, więc rozmowa dotyczyła ogólnych planów. Dyrka sama zaproponowała powrót na pół etatu. Już chciałam bić brawo, krzyczeć „jessss!” i merdać ogonkiem, gdy wtem-raptem usłyszałam jak kończy zdanie: „trzy razy w tygodniu od 11-ej do 19-ej”. Zdziwiona i jeszcze nie do końca pojmująca, o co kaman i że helooł, zapytałam słabo czy nie dało by się od rana i codziennie. Odpowiedź była brutalna – „ale komu potrzebna osoba na parę godzin od rana? Kierowniczki (no, tak, bo to one są najważniejsze!) potrzebują pomocy przy czytelnikach, przy wypożyczaniu, do 19-ej. I zrobiło mi się przykro, bo moja kierowniczka mogła sobie pracować w godzinach 8-16 do skończenia 4 lat swojego synka. Przychodziła jak chciała i wychodziła kiedy chciała. I było to zaledwie 2,5 roku temu, kiedy jeszcze pracowałam. I jej syna odbierała babcia albo mąż, który miał nienormowany czas pracy. Ale „co wolno wojewodzie to nie tobie, smrodzie”…
A mój Misio co? Babcia odbierze go (albo nie - to zależy od wielu „jeśli”) ok. 16-ej, tata wróci ok. 18-ej (pod warunkiem, że nie będzie pracował w W-wie, bo wtedy dopiero ok. 20-ej), a mama będzie ok. 20-ej, czyli po kolacji akurat w porze kąpieli. Za marne kilkaset złotych. I nagle przestało mi się spieszyć do powrotu. Szreku ma na to, oczywiście-a-jakże, jedną radę: „szukaj pracy. Innej!” Ale nie chce mi się po raz kolejny, temu @#$& Szrekowi tłumaczyć, że po pierwsze nie mam już 20 lat, po drugie mam malutkie dziecko w domu (czytaj: choroby, zwolnienia, nieobecność), po trzecie nie mam 30-lat, w moim zawodzie tak się pracuje (2 x w tyg 8-16, 3 x w tyg 11-19), a na zmianę zawodu w moim wieku potrzeba odwagi i pomysłu na siebie. I dużo, dużo szczęścia, żeby znaleźć pracę. Tak, wiem – inne mamy mają gorzej, bo musiały oddać dużo młodsze dzieci do żłobków, bo musiały wyjeżdżać i zostawiały maluszki, bo to czy tamto. Tylko, co mnie obchodzą inni? Inni mają rodziców, na których mogą polegać i ufają im bezgranicznie. Mają teściów, którzy są na każde zawołanie i tak dalej.
Panikuję, oczywiście. I jak zwykle martwię się na zapas i dużo za wcześnie. Ale problem jest i trzeba wymyślić jak to wszystko zorganizować.
Nie rozwijam się dłużej, bo co tu dodać.
Idę po czekoladę.
Zasłodzę stresa, może złagodnieje.