Przyspieszenie

W poniedziałek idę na kilka dni do szpitala na obserwację, badania, pomiary i inne takie…
Aaaaaa!
Dotarło do mnie przy okazji, że to już! Za chwileczkę przeżyję najważniejszy moment mojego życia – narodziny NASZEGO SYNA!
Zapewne w szpitalu dowiem się czy z Szymkiem wszystko w porządku (zresztą nie przyjmuję innej opcji do wiadomości!), ile waży i kiedy, w przybliżeniu, możemy się spodziewać SPOTKANIA. A ja przy okazji dowiem się jak lekarze oceniają mój stan i jaki poród dla mnie przewidują, bo to i wiek, ciśnienie i jeszcze cukrzyca… Zobaczymy.

Tak czy inaczej, moment zobaczenia naszego dzidziorka zbliża się wielkimi krokami, a mnie dopadła trema … że o strachu nie wspomnę, bo ten mnie nie opuszcza od jakiegoś czasu.
Przy okazji pakowania się do szpitala, spakuję już torbę dla siebie i Szymka – niech będzie gotowa i czeka. Już czas najwyższy. Nawet jeśli mnie jeszcze wypuszczą, a termin porodu będzie za 2-3 tygodnie – lepiej niech będzie wszystko naszykowane. Wolę tak, niż torba pakowana w panice lub torba pakowana przez Szreka! ;-)) Noo, to by mogło być ciekawe co by się w niej znalazło.
A więc poniedziałek …
A dzisiaj?
Panika! I tak od środy, odkąd wiem, że w poniedziałek idę …
Panikuję, czy ze wszystkim zdążę, czy o czymś nie zapomnę …. czy rzeczywiście mnie jeszcze wypuszczą po tych 3-4 dniach …
Z tego strachu nawet nie mam czasu myśleć jak będzie w tym szpitalu, jacy będą lekarze i położne, jakie warunki… Bo nie napisałam, że to nie ten szpital, który wybrałam na początku, nie ta wielka „fabryka”, z super sprzętem, w której podejście do pacjentek zostawia wiele do życzenia, że o tabunach studentów kręcących się i zaglądających wszędzie nie wspomnę. Ten szpital, do którego idę, jest mały i stary, załoga nieliczna, a opinie rodzących tam kobiet o lekarzach i położnych - bardzo dobre. Jest jedno „ale”. Nie jest to szpital kliniczny, nastawiony na trudne przypadki czy jakieś patologie. Brat znalazł dojście do jednego z lekarzy i to on mnie, a właściwie mój przypadek, przedstawił ordynatorowi, a ten zadecydował o przyjęciu mnie na badania i obserwację. Po tych kilku dniach dowiem się, czy mnie przyjmą do tego szpitala, czy jednak wróci temat szpitala klinicznego.
Nie ukrywam, że wolałabym ten – stary, mały, z kiepskimi warunkami jeśli chodzi o sanitariaty (łazienka na korytarzu, a nie w każdym pokoju), ale z bardzo dobrymi opiniami o opiece lekarskiej. I mam nadzieję, że moje małe niedoskonałości typu ciśnienie, cukrzyca, no i wiek (!) nie zostaną zaliczone do patologii i nie skłonią ordynatora do odesłania mnie do klinicznego. Oby!

Co jeszcze?
Dzidziorek jest ostatnio mało aktywny (jeśli już to trochę wieczorem), ale za to często miewa czkawkę. Nie będę się doszukiwać w tym jakichś problemów. Tłumaczę sobie to tak, że ma mało miejsca na fikanie, a skoro matka żyje ostatnio jak w letargu, jak ostatni leniwiec i jest mało aktywna – trudno spodziewać się i oczekiwać od dzidziorka nie wiadomo jakiej energii. Dobrze, że idę do szpitala, bo sprawdzą to na usg, a ja nie zdążę się nakręcić.

Do dolegliwości dołączyły biodra. Bolą mnie coraz częściej, a czasami ból promieniuje w górę na kręgosłup. No i coraz częściej czuję ramiona. Muszę je widocznie jakoś spinać i podnosić do góry, podciągając przy okazji brzuch i stąd ten dyskomfort.
I już. Na dzisiaj tyle.
Czeka mnie intensywny łikend.
A potem szpital.
I niech się dzieje co chce, byle Szymek był zdrowy i wszystkie parametry miał w normie.
Resztę jakoś zniosę.
Nie ja pierwsza i nie ostatnia! Prawda?